Σςςς...

Σ Ε  Α Γ Α Π Α Ω . . . .

Τίποτα..

Έχω αιώνες να γράψω ξημερώματα. Μου έχει λείψει όπως το ποιοτικό σεξ σε ερασιτέχνες εραστές. Θέλω να σου μιλήσω μα η φωνή σου κοιμάται απαλά και είναι βλάσφημο να την ταράξω. Η ανάσα σου μπαινοβγαίνει μέσα σου και ανεβοκατεβάζει το στήθος σου κι εγώ μετράω τις αναπνοές σου μπας και κοιμηθώ αλλά μάταια. Οι βλεφαρίδες μου αρνούνται να μπλεχτούν κι εγώ αρνούμαι να σε χάσω. Φοβάμαι όπως φοβόμουν το σκοτάδι δέκα χρόνια πριν. Φοβάμαι τα σκοτάδια μιας απρόσκλητης απουσίας σου και τα μάτια μου σκανάρουν το σκοτεινό σαλόνι μέχρι να σε εντοπίσω. Δε σε βρίσκω πουθενά παρά μόνο μέσα μου, κι εκεί σε βλέπω να γελάς όπως τότε που έπεσα με καλλιτεχνική φόρα και κρίμα που δεν είχαμε κάμερα, αλλά δε μου έδωσε σημασία κανείς…

Ξέρεις, νομίζω πως φταίω που νιώθεις έτσι. Νομίζω πως εξιστορώντας σου τη ζωή μου σε γεμίζω ανασφάλειες. Είναι που νιώθω άνετα να το κάνω μαζί σου αλλά κατάλαβα πως αυτό κάνει κακό στη σχέση μας και μας γεμίζει ανασφάλειες. Και να σου πω και κάτι; Όλα όσα σου είπα είναι ψέματα. Δεν υπήρχε κανείς πριν από σένα. Δεν υπήρχε ζωή πριν από σένα. Σου είπα ψέματα πως ζούσα πριν σε γνωρίσω. Όχι. Δε ζούσα. Όλα ήταν ουτοπία. Δεν υπήρξε κανείς, δεν υπήρξα ούτε κι εγώ…

-Γιατί σου αρέσουν μόνο οι γυναίκες;

-Μωρέ… δεν είναι πως μου αρέσουν μόνο οι γυναίκες. Είναι το τι σου βγάζει ο κάθε άνθρωπος... έχω ερωτευτεί και άντρες.

-Και;

-Τρακάρανε τα σιδεράκια μας…….. :)

Ποτέ μου πιο πριν στη ζωή μου δε θα καταλάβαινα όσο τώρα αυτόν τον διάλογο που άκουσα πριν λίγη ώρα… τώρα που σε συνάντησα επιτέλους καταλαβαίνω… κάθε μέρα κατανοώ… κάθε μέρα μαθαίνω τη ζωή μου μαζί σου… κάθε μέρα έχει άλλη γεύση… και κάθε μέρα ζω ξανά ολοκαίνουρια έτοιμη να αρπάξω τα πάντα και να τα κάνω δικά σου χαρίζοντας σου την ίδια τη ζωή, χωρίς περιτύλιγμα και φαμφάρες, γυμνή, ολόγυμνη, όπως όταν σε πρώτο άγγιξα και τη γνώρισα η ίδια μέσα από την αύρα σου…

Τα χέρια μου τρέμουν είναι ήδη τρείς παρά και αρνούμαι να κοιμηθώ μήπως και απόψε αρνηθείς να έρθεις στον ύπνο μου. Οι ανάσες μας μπλέχτηκαν σαν παλιά συμβατικά αναλογικά τηλεφωνήματα που δεν έγιναν ποτέ κι ας βρήκαν τον δέκτη της ακρόασής τους. Σε χρειάζομαι, έχω ανάγκη να παιδεύω το σώμα σου, να λιώνω, να επιπλέω στο υγρό σου κορμί, να πνίγομαι στις πνιγμένες αναπνοές σου. Έχω γεμίσει πληγές που αιμορραγούν φόβο από κάθε μου κύτταρο, άγνωστε θεέ μου πόσο φοβάμαι, το σώμα μου μετράει τις μέρες στέρησης σε ώρες και ο αριθμός ξεπερνάει τα χιλιοστά του ύψους μου και αναρωτιέμαι αρχικά τι με κρατάει όρθια κι έπειτα αποφασίζω πως αυτό που με κρατάει είναι μια αγάπη, ένας έρωτας, ένα πάθος και όλα σε ένα αριθμό γιατί είναι μοναδικά και πρώτη μου φορά ερωτεύομαι κι ας το παραδεχτούμε, τουλάχιστον μεταξύ μας…

Η ώρα έχει πάει από τρεις παρά, τρεις και, και θα ήθελα να ξημερώσω μαζί σου κοιτάζοντας το σώμα σου ήρεμο να κυλάει στον ιδρώτα μου. Σε ψάχνω ακόμα και σε ανείπωτες λέξεις, σε φράσεις που στάζουν μαζί με μένα σε κάθε έρωτα του κορμιού σου και κυρίως σε σκέψεις που πέρασαν στο υποσυνείδητο πριν φτάσουν στο συνειδητό μου από σεβασμό στην ύπαρξη των λέξεων που δεν υπάρχουν παρά μόνο για σένα κι ας μη τις ξεστόμισα ποτέ μου γιατί δεν τις ξέρω ούτε η ίδια. Δε ξέρω αν με ακούς, δε ξέρω αν με καταλαβαίνεις, σε πρόδωσα με τον χειρότερο τρόπο τότε που σε άφησα να ονειρευτείς χωρίς εμένα εκείνη την Κυριακή και μη νομίζεις, το πληρώνω με όνειρα βάρβαρα που με ρίχνουν κάτω από τον καναπέ και με σκοτώνουν.  Σείομαι ολόκληρη και πριν ανοίξω τα μάτια μου βρίσκομαι στο χάος της σκληρότητας του πατώματος και όπου και να σε ψάξω δε σε βρίσκω ούτε καν στους αρμούς ανάμεσα στα πλακάκια. Πανικοβάλλομαι και μόνο στην ιδέα πως λείπεις έστω και μόνο για ένα λεπτό κάνοντας καθαρισμό προσώπου κάτω από χέρια απαλά, τόσο απαλά που θέλω να τα ξεριζώσω και να τα φορέσω για να νιώθεις μόνο εμένα. Σβήνω την τελευταία φράση και την ξαναγράφω έτσι για να με τσαλακώσω λίγο ακόμα για να καταλάβεις πως είμαι θνητή και πως ίσως δε μου αξίζει να φοβάσαι μη με χάσεις. Πέφτω πάνω μου και τσαλαπατιέμαι από μένα και με βρίζω που πονάω γιατί σε κουβαλάω μέσα μου και φοβάμαι μη πονέσω κι εσένα. Είσαι γυάλινη, καθαρή και κρυστάλλινη και δεν έχω δικαίωμα να σε σπάσω με τις σκέψεις μου. Είμαι ερωτευμένη αλλά δε θέλω να σου το πω δυνατά, μη το ακούσεις άλλη μία και το συνηθίσεις και ξεχάσεις να ζήσεις για να με ζητάς. Η ώρα είναι τρεις και πολύ και ανακατεύομαι πάλι που οι μέρες το καλοκαίρι είναι μεγάλες και δεν αλλάζουν στις πέντε το απόγευμα όπως τον χειμώνα και περιμένω να ζήσω μαζί σου χειμώνες ατελείωτους, καλοκαίρια μεγάλα, πολλά φθινόπωρα τεράστια και τέλος μια πανέμορφη Άνοιξη ξαναγεννημένη μέσα από τις ίδιες τις λέξεις.

Μη θυμώνεις…

Ξυπνάς το τέρας της ανασφάλειας μου…

Σ’ αγαπάω… ναι ρε γαμώτο… κι ας γίνω γραφική…

Μ