27.4.11

δύο

Εξισορρόπηση στα βαριά μάτια μου είναι οι ελαφριές σταγόνες που πέφτουν έξω κι εγώ τις βλέπω από τη μπαλκονόπορτα του γραφείου που σήμερα μετά από μέρες σήκωσα τα πατζούρια. Τα είχα κλειστά, ξέρεις μου αρέσει το σκοτάδι…
Χτες πονούσαν τα μάτια μου αντίποινα στην ψυχή μου που πάγωνε και νόμιζα πως απλά ήταν που η Άνοιξη είναι πιο Άνοιξη από ποτέ και βρέχει συνεχόμενα. Ο ήλιος την πάτησε για  τα καλά φέτος και νικήθηκε από μένα, από σένα από εμάς που ζητάμε μερικές σταγόνες για να λουστούμε την ύπαρξή μας. Τα μάτια μου έβρεξαν χτες μόνο και μόνο για να σου πουν πως σήμερα θα βρέξει βροχή λυτρωτική κι επιτέλους θα πάψω να νιώθω μόνη χωρίς εσένα. Και χτες μου υποσχέθηκες πως όσο με αγαπάς θα βρίσκεσαι πλάι μου κι εγώ σε πίστεψα χωρίς ενδοιασμούς από την πρώτη στιγμή που επισκέφτηκες το σώμα μου… χτες ήσουν από την αρχή δικός μου κι εγώ το ένοιωθα παντού μέσα μου και φρόντισες να κυλήσεις βαθιά για να μη σε αμφισβητήσω ποτέ ξανά, για να μη πάψω ποτέ να σε νιώθω όσο κι αν είναι αυτό το ποτέ για τον καθένα μας…
Βρέχει.. ακούς; Με ακούς που βρέχει; Όταν βρέχει με ακούς; Με νιώθεις να στάζω στο κορμί σου; Αντιλαμβάνεσαι που τραμπαλίζομαι στις βλεφαρίδες σου; Ακούς που γελάω στ’ αυτιά σου;  Που σου μιλάω ψιθυριστά για κραυγαλέες αγάπες; Ακούς; Εσύ ακούς… εγώ κουφαίνομαι κι έπειτα βουβαίνομαι κι έπειτα αρχίζω πάλι από την αρχή. Πάντα από την αρχή… σαν να μην υπήρξε πριν, ποτέ πριν σε συναντήσω και πάλι. Μοιάζει με χειμώνα ανοιξιάτικο έξω.. σαν εκείνες τις εποχές που λες πως τρελαίνονται και δε ξέρεις τι να νιώσεις, τι να φορέσεις τι να αισθανθείς στο δέρμα σου. Αυτή η Άνοιξη είναι αλλιώτικη από τις άλλες και νομίζω πως φταις εσύ γι αυτό, ναι εσύ, δε θα μπορούσε να είναι άλλος…  όταν σε κοιτώ στα μάτια μπορώ να γράφω ότι να ναι χωρίς να με νοιάζει το αποτέλεσμα… πες μου λέξεις.. μόνο λέξεις.. από εκείνες που δε βγάζουν νόημα πάρα μόνο στην δική μας ύπαρξη… από εκείνες που όταν τις τοποθετείς τη μια κοντά στην άλλη αλλάζουν όλα τα νοήματα του κόσμου… από εκείνες τις μικρές ή τις μεγάλες που από μόνες τους είναι δυνατές και δε χρειάζονται άλλες για να μιλήσουν.. πες μου κι άλλες.. πες μου κι άλλες λέξεις σαν εκείνες που κάνουν τα βλέφαρα μου να βαραίνουν κι άλλο, κι άλλο μέχρι να κλείσουν να βρεθώ κοντά σου, να κοιμηθώ στα όνειρα σου, να ξαπλώσω τις κόρες των ματιών σου, να αποκοιμηθώ στην ύπαρξη των εικόνων σου κι έπειτα… δε με νοιάζει  για το έπειτα…
Νομίζεις πως σου μιλώ αλλά δε σου μιλώ.. εσύ μιλάς κατευθείαν μέσα στο κεφάλι μου κι αυτό το πέτυχες σχεδόν από τη στιγμή της σύλληψής μας, από την πρώτη στιγμή που κοιμήθηκα στο πλάι σου, από τότε που μου έπιανες το χέρι και με έσφιγγες μη φύγω, μη φύγω, λες και είχα πουθενά άλλου να πάω πέρα από το κορμί σου η τρελή… μπλέξε τα δάχτυλά σου στα δικά μου και κράτησε με εκεί ανάμεσα στις χούφτες μας, εκεί που αναβλύζει η ανάσα του Εμείς μας… του Εμείς…
…μας…
Θέλω να σε ερωτευτώ.. κάνε με να σε ερωτευτώ, χτες, σήμερα, μετά, πριν, τώρα, αύριο, ποτέ, πάντα, παντού, πουθενά, όπως άλλοτε, όπως πάντοτε, όπως ποτέ πριν κι όπως ποτέ μετά. Κι εγώ σου τ’ ορκίζομαι, σου τ’ ορκίζομαι, θα συστήνομαι κάθε πρωί στις έξι από την αρχή. Θα απορώ που βρέθηκα δίπλα σου και θα μου θυμίζεις πως κάπου είχαμε συναντηθεί ξανά σαν παλιοί γνώριμοι εραστές στον χρόνο του απείρου…
Θα σε αμφισβητώ για να με πείθεις από την αρχή… μέχρι το τέλος του Κόσμου… θα σε αγαπάω μέχρι να πάψεις να με αγαπάς για να με αγαπήσεις από την αρχή… κι εσύ θα με διώχνεις για να με πονάς για να μπορώ να σε διεκδικώ για πάντα.. μέχρι να σε κερδίσω και να σε χάσω για να σε βρω ξανά… και αν σε χάσω θα πεθάνω για να σε συναντήσω και πάλι ολοδικό μου χωρίς να σκέφτομαι πως κάποτε δε με αρνήθηκες ποτέ, πως κάποτε δεν έπαψα στιγμή να σε ποθώ, να σε νοιάζομαι, να σε αγαπώ, να με θες, να με λιώνεις, να με ερωτεύεσαι, να με αγαπάς όπως σε ερωτεύομαι και πάντα από την αρχή μέχρι να γεννηθούμε στο φως….




M

Love Me, Love Me

Love me, love me, love me 



The poet's says,

"I think I don't like poetry

I don't like poetry!

But there is nothing like

A sacred, clever, nice and lovely line.."

The singer says,

"Oh, shame! Humiliation!

Desperation!

I've got a microphone but nothing else

I've nothing to say at all!"



One look in your eyes was enough

To geld all dawns and quench all sunsets

Beware the love

Ever heard about castration?

It's too soon, don't ask me to go

I don't yet know why I wanna stay, just

Love me, love me, love me



The reader says,

"My god, I read a book

The writer's dead and,

I'm feeling so betrayed

I'm feeling scared and sad and lonely!"

The lover says,

"I think we started the wrong way

So we ended up wrong

But you still run in my blood

So twist the knife and love me till I bleed!"



The DJ says,

"I play what I play for I can't

Cry louder than the music I play!"

Dear god says,

"I'm no use without your care

Your help and support!

Be the thorn inside my heart

Be the child in my womb

Just don't say you love me.."



Who let the love grow old?

And who's the one that made it pompous?

Even the things I used to love most

They kind of make me throw up

Been so long I don't wanna be here

Yet I've just started to want to go

So,



Love me, love me, love me

24.4.11

12 5 9 11 5


Δε ξέρω να σου μιλήσω. Δεν υπάρχουν λέξεις διαφορετικές από αυτές που έχω χρησιμοποιήσει ως τώρα και σήμερα θέλω να σου πω διαφορετικά λόγια. Δε ξέρω αν καταλαβαίνεις μα ξέρω πως ξέρεις. Κι αν δε ξέρω πως ξέρεις, ξέρω πως νιώθεις. Κι αν δε ξέρω πως νιώθεις, ξέρω πως με αισθάνεσαι. Με αισθάνεσαι με τον ίδιο τρόπο που σε αισθάνομαι κι εγώ όταν ανατριχιάζω καθώς βρίσκεσαι εδώ, είτε σαν σκέψη είτε σαν παρουσία, πάνω στην κορυφή των τριχών όταν ανασηκώνονται. Και ανασηκώνονται με τόση ευκολία κι έπειτα σεργιανάς σαν ρίγος στην ραχοκοκαλιά μου. Γίνεσαι αέρας και περνάς ανάμεσα από τα μαλλιά μου και χαϊδεύεις το πρόσωπό μου. Έπειτα γίνεσαι σταγόνα ιδρώτα και κυλάς ανάμεσα στα δύο στήθη μου. Και μετά εισχωρείς μέσα μου απορροφημένος από το δέρμα μου. Κυλάς στο αίμα μου, κάνεις έναν κύκλο σε όλο μου το σώμα κι έπειτα βγαίνεις από τα μάτια μου πάλι ως σταγόνα όποτε μου λείπεις. Ή κάθε φορά που χαίρομαι που είσαι εδώ. ‘’Χαρά είναι…’’ σου λέω κι εσύ κατανοείς…
Έζησα μέσα σου. Πολλές φορές. Για χρόνια άπειρα. Κάθε φορά που με προσκαλούσες να περάσω μερικές στιγμές ζωής μέσα στο κορμί σου. Σε άλλη πραγματικότητα. Τόσο πραγματικά πραγματική που ξέρω κάθε γωνιά του που ξέρω κάθε του αντίδραση, αναγνωρίζω κάθε του ήχο˙ ακόμα και τον ήχο της απόλυτης σιωπής του. Δε ξέρω πως ήμουν όταν σε συνάντησα σε κάθε άπειρη στιγμή μα ξέρω πως φορούσα τα ίδια χρώματα και το συνειδητοποίησα μόλις χτες. Σμαραγδί και ρουμπινί. Ό,τι ρούχα και να είχα. Θυμάσαι τότε στην Ανατολή; Στη Θεσσαλονίκη στο μέρος με τα λουτρά; Θυμάσαι; Θυμήσου…
Οι ώρες είναι κόκκοι κλεψύδρας γυρισμένη στο πλάι. Δε κυλούν. Σταματημένοι από την ώρα που ξεκίνησε ο χρόνος να κυλάει αντίστροφα. Λίγες και σήμερα. Όχι. Πολλές και σήμερα. Άπειρες και σήμερα. Βασανιστικά άπειρες και σήμερα. Και το σήμερα παύει να υπάρχει σε μία ώρα κι ένα λεπτό. Ακόμα και το λεπτό κολλημένο εδώ και μέρες. 22.59. Εδώ και μέρες ή ίδια ώρα. Θέλω να σπάσω την κλεψύδρα του χρόνου κι έπειτα να την κολλήσω ξανά εκείνη τη στιγμή της ένωσης. Να προσθέσω μερικές χούφτες άμμου να κερδίσω τον χαμένο χρόνο μου. Και όχι. Δεν είναι κλεψιά. Είναι δικαιοσύνη για ό,τι έχασα, για όσα δεν έζησα ακόμα μαζί σου…
Στερεύω. Νιώθω να στερεύω. Όχι άλλες λέξεις…
Σιωπή….
Άκου τη πόση μελωδία έχουν μέσα της οι σιωπηλές κραυγές μας…

14.4.11

Ένα


Δε ξέρω πώς να περιγράψω τον εαυτό μου τελευταία… αν με ρωτήσεις τι άνθρωπος είμαι δεν έχω απαντήσεις να σου δώσω. Αιφνιδιασμένη ακόμα και από την ίδια την εικόνα μου, ακόμα και το μυαλό μου με εξαπατά. Κοιμάμαι στο πλάι σου, αλλά δε σε αφήνω να με αγκαλιάσεις. Ξυπνώ δίπλα στα μάτια σου, χαμογελώ στο πρόσωπό σου, σε πειράζω να ξυπνήσεις κι έπειτα διαλύω την εικόνα με τα νύχια μου. Τα μπήγω στη σάρκα μου και ματώνω. Νιώθω  να μικραίνω κι έπειτα νιώθω να μην υπάρχω. Αρνιέμαι το σώμα σου˙ ακόμα και το βλέμμα σου αρνιέμαι. Και όταν έρχεται η ώρα να χωριστούμε γίνομαι ατμός και σβήνω από την απουσία σου. Με πονά η απουσία σου σε αέρια κατάσταση και τα μόριά μου κινούνται ακατάστατα και τρέχω να με μαζέψω στις σταγόνες που ξαναγεννιέμαι όταν πέφτω για ύπνο πλάι σου. Σε έχω απέναντι μου όταν κλείνω τα μάτια μου, βλέπω τα χέρια σου ανοιχτά να με υποδεχτούν, θέλω να τρέξω να σε αγκαλιάσω και μου έρχονται δύο εικόνες στο μυαλό και τρέχω στο μέρος σου και ορμάω με γροθιές να σε χτυπήσω στο στήθος ενώ κλαίω ασταμάτητα, σε μισώ, κι εσύ με αγκαλιάζεις και κλαίς με παράπονο που δε σε πιστεύω, εγω σε χτυπάω στο στήθος, σου λέω «Φύγε!» κι εσύ δε μου μιλάς, με αγκαλιάζεις σφιχτά, κλαίς που με νιώθεις έτσι και με παρακαλάς να σε νιώσω και ύστερα σε σπρώχνω και σε κρατάω σε απόσταση. Με μισώ που μου λείπεις, με μισώ που σου λείπω κι εγώ, με μισώ που δε μπορώ να νιώσω, με μισώ που δε με νιώθεις κι εσύ. Νιώθω συνέχεια να παγώνω, τα χείλη μου είναι μελανά και μωβ και αυτός είναι ο λόγος που τόσες μέρες δε σε άφησα να δεις την εικόνα μου, γιατί είμαι άσχημη με μωβ χείλη από το κρύο και αυτό το κρύο πηγάζει από μέσα μου, νιώθω παγωμένη από μέσα μου… κι έτσι πέρασαν οι μέρες… μέχρι χτες το βράδυ… Είσαι μαγικός, έκανες να λιώσω το παγόβουνο μέσα μου με μια αγκαλιά λυτρωτική τέτοια που έλυσες τα μάγια και έγινα ξανά από σκληρός πάγος βροχή. Έσταξα μέσα μου και με έλιωσα μέσα από την υγρασία των χειλών σου. Το κορμί μου ζεστάθηκε σήμερα το μεσημέρι, έβαλα το χέρι το αριστερό μου πάνω στην κοιλιά μου κι έπειτα ανάμεσα στα πόδια μου και ένιωσα την υγρασία μου και τη ζεστασιά μου να επιστρέφουν, άρχισα να νιώθω γυναίκα, επέστρεψε όλος μου ο πόθος για το κορμί σου σε μια στιγμή, εκείνη τη στιγμή, την ίδια στιγμή που πάλι σε αρνιόμουν, εκείνη τη στιγμή σε υποδέχτηκα μέσα μου ως το τέλος του ουρλιαχτού οργασμού μου… πόσο μου έλειψαν οι οργασμοί με τις ανάσες μας πλεγμένες στον αργαλειό του πάθους και τόσο συγκεκριμένα φτιαγμένοι είναι ο ένας χαρισμένος στον άλλο σαν να ξεδιαλέχτηκαν στην ανέμη μιας Ωραίας Κοιμωμένης με σκοπό να γίνουν ένα έργο τέχνης στα κορμιά μας. Πόσο μου έλειψες όλες αυτές τις μέρες… τόσο που απορώ πως ζούσα και τη στιγμή που απορώ πώς ζούσα μακριά σου, συνειδητοποίησα αποφασίζοντας πως απλά δε ζούσα… Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη αλλά θα θυμώσεις, θέλω να σου πω ευχαριστώ που δε με άφησες να πεθάνω και εκεί υπομονετικά με περίμενες πότε θα σου απλώσω τα χείλη μου να με φιλήσεις να ζωντανέψω ξανά, αλλά θα θυμώσεις πιο πολύ… είσαι το πιο όμορφο δώρο που είχα ποτέ στη ζωή μου… ο πιο αξιοθαύμαστος άνθρωπος που αγάπησα ποτέ μου… είσαι οι σταγόνες της βροχής μου… σ’ αγαπάω… απλά, μοναδικά, ολοζώντανα, υπαρκτά, αγνά, αλήτικα, υπέροχα, ανιδιοτελή…. Πλήγωσέ με ξανά αν το επιλέξεις… μόνο μη με σκοτώσεις… Είσαι ο άνθρωπός μου….

8.4.11

tonitrua


Κάθε μέρα είναι αλλιώς και κάθε μέρα νιώθω να σε γνωρίζω από την αρχή. Σε κοιτώ στα μάτια και κάτι μου θυμίζουν προσπαθώ να θυμηθώ που σε ξέρω και όταν ακούω την ανάσα σου νιώθω κάτι γνώριμο σαν το κορμί που ανέκαθεν γνώριζα λες και μόνο από την ανάσα του… έρχονται φορές που σε αγγίζω και νιώθω να σε ξέρω από πριν γεννηθώ, έρχονται φορές που σε φιλάω και είναι τόσο οικείο όλο αυτό από πριν σε γνωρίσω, εισβάλλω στο μυαλό σου και με βρίσκω εκεί από πριν ακόμα με σκεφτείς και καμιά φορά νομίζω πως γεννήθηκες με την πληροφορία του εαυτού μου. Παράξενο; Πως θα μπορούσε να είναι αφού όταν κλείνω τα μάτια μου χάνομαι, αλλάζω τόπο, μερικές φορές τον βλέπω κι όλα, αλλάζω διάσταση, αλλάζω γενικώς κι έπειτα ακούω και πάλι την ανάσα σου και θυμάμαι πως έπαψα να αναπνέω -κι αφού έπαψα πως ζω;- και τότε συνειδητοποιώ πως αναπνέω μέσα από το σώμα σου και μετά κενό. Εκεί σταματάνε όλα. Μέσα σου. Πάνω σου. Στην ίδια σου την ύπαρξη. Σαν να μην υπήρξε τίποτ’ άλλο πριν από εμάς σαν να ήμαστε οι πιο παράξενοι πρωτόπλαστοι του κόσμου και πως μετά από εμάς απλά γεννήθηκε το χάος μόνο και μόνο για να χανόμαστε εμείς μέσα σου και να μένουμε πάντα αθάνατοι μένουμε πάντα θνητοί, γεννημένοι το πρωί και ξαναγεννημένοι το άλλο πρωί και ανάμεσα μικροί σπαρακτικοί θάνατοι ο ένας μέσα στον οργασμό του άλλου. Και πάλι από την αρχή. Και πάντα από την αρχή. Ο χρόνος δεν έχει υπόσταση ποτέ, δεν είχε και απόδειξη αυτού είναι πως συναντηθήκαμε και απόδειξη αυτού είναι πως δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς και η απάντηση σε αυτό είναι η λήθη κι έπειτα η απουσία αυτής. Γεννιέμαι στα μικρά στενά δρομάκια του μυαλού σου, τα πιο άφωτα, τα πιο σιωπηλά, εκείνα που μόνο εσύ ξέρεις τον δρόμο για να τα περπατήσεις για να με βρεις κι έτσι μόνο εσύ αντιλαμβάνεσαι την ύπαρξή τους, μην απορείς αν κανείς δε σε πιστεύει πως υπάρχουμε είναι πως πάντα υπάρχουμε έξω από τους άλλους, και πεθαίνω κάθε φορά που σβήνεις το φως όταν σε ακούω να πάλλεσαι μέσα μου και δε με πειράζει που πεθαίνω μέσα σου˙ είναι η πιο ουσιαστική στιγμή της ζωής μου. Ξέρω πως θα με πλάσεις πάλι και θα αναπνεύσεις μέσα σου κι έτσι δε φοβάμαι ποτέ. Σε κοιτάζω ταυτόχρονα με την άκρη του ματιού μου όχι από περιέργεια αλλά γιατί θέλω κάθε φορά να διαπιστώνω πως βρίσκεσαι μαζί μου, πως υπάρχεις μέσα στα μάτια μου και πως όταν οι κόρες των ματιών μου μεγαλώνουν μεγαλώνεις κι εσύ και όταν μικραίνουν σε κρύβω μέσα μου για πάντα. Είμαι τόσο περίεργα και ιδανικά ερωτευμένη μαζί σου. Κι εσύ τόσο εξιδανικευμένος που νιώθω πως η ζωή μου έκανε τη μεγαλύτερη τιμή που σε έκρυψε στα σπλάχνα μου και μεγάλωνες μαζί μου και ας μην ήξερα πως ήσουν μέσα μου κι ας σε έψαχνα σε άλογα μάτια κάθε φορά. Ήσουν τόσο μέσα μου, τόσο βαθιά μέσα μου που απλά δεν ήξερα που να σε ψάξω… αλλά ήρθες.. και το μόνο που με νοιάζει πια είναι να πιάνω το στήθος μου και να σε βρίσκω εκεί…

6.4.11

imbri


Χορεύουμε; Σαν το πρώτο βράδυ… Θυμάσαι; Εκεί που χορέψαμε πρώτη φορά εκεί χωριστήκαμε. Στην ίδια θάλασσα...
Αν έμενα μαζί σου το βράδυ που παίδευες ανελέητα το κορμί μου πιστεύω πως δε θα ξεχνούσαμε ποτέ στις επόμενες  ζωές μας εκείνο το βραδύ.. άλλωστε πιστεύω πως μέσα σου με είχες πλάσει ολόκληρη. Και να σου πω την αλήθεια; Πιστεύω πως είχες πλάσει και την πρώτη μας φορά. Την είχες πλάσει τόσο έντονα, που εγκλωβίστηκες μέσα της κι ένας από τους λόγους που δε μου έκανες Έρωτα εκείνο το βράδυ, πιστεύω, πως ήταν πως δεν ήμασταν όπως η εικόνα του μυαλού σου. Δεν ηταν όπως το είχες πλάσει… οπότε «καλύτερα όχι απόψε» είπες στον εαυτό σου κι έφυγες. Αυτό πιστεύω. Μπορεί και να κάνω λάθος, αλλά το πίστεψα από την πρώτη στιγμή. Και ας μη το είπα ποτέ ως τώρα... πόσο με στοίχειωσε εκείνη η επιλογή σου… πόσο μου στοίχισε… πόσο μου στοιχίζει ακόμα… και λυπάμαι που δεν ημουν αρκετά ελεύθερη να σου τσακίσω κάθε προπλασμένη σκέψη σου… και πόσο κρίμα που δεν έσπασα τα δεσμά μου… πόσο κρίμα που σέβομαι τις επιλογές των άλλων ενώ ξέρω πως δεν είναι καθαρά δικές τους επιλογές και είναι επιλογές του μυαλού τους…
Το πρώτο βράδυ μη το ξεχάσεις ποτέ… κράτα το μέσα μας… .έτσι δε θα ξεχάσεις ποτέ πόσο πολύ σ’αγαπούσα από την πρώτη στιγμή που μου άπλωσες το χέρι και με ζήτησες σε χορό στην παραλία. Ακαριαία θυμήθηκα που μου άπλωσες το χέρι στην παραλία τέσσερα χρόνια πριν και μου είπες «Φύγαμε;» και δίχως να σου απαντήσω απλά σου τέντωσα το χέρι και σ’ ακολούθησα… θυμήσου το πρώτο βράδυ.. σωστά θυμήσου… θυμήσου τις επιλογές μου… η μία του μυαλού. Να φύγω. Και η άλλη της καρδιάς να μείνω…. Θυμήσου τι επέλεξα…
Ώρες ώρες με φοβίζεις… μια από αυτές είναι και η τωρινή… Σ’ αγαπάω… Ακόμα και να φύγεις, ποτέ μη ξεχάσεις το μέγεθος της αγάπης που σου έχω… ακόμα και αν φύγεις… βασικά… αν θες μείνε….