Ανασφάλεια. (η). Ουσιαστικό. Έλλειψη ασφάλειας-αίσθημα ανησυχίας-κατάσταση αβεβαιότητας που προκαλεί άγχος σε κάποιον. Νομίζω πως είναι πολύ περισσότερα από όλα αυτά αν και ο κ. Τεγόπουλος έκανε καλή δουλειά σε πρακτικό επίπεδο. Ανασφάλεια. (η). Ουσιαστικό. Μια ψυχική κατάσταση που σε τρώει από μέσα ξεκινώντας από τον λαιμό και καταλήγει να σου τρώει τον οισοφάγο μέχρι να κατασπαράξει όλα σου τα σπλάχνα και να σε αφήσει κουβαριασμένο στην άκρη του δρόμου ικετεύοντας να πεθάνεις. Τροφοδοτείται από τους ίδιους μας και προορίζεται για τους ίδιους μας. Φωνάζω; Συγνώμη. Είναι που όταν νιώθεις πως πεθαίνεις φοβάσαι ακόμα και την επόμενη στιγμή που ξημερώνει εν αγνοία σου.
Οι ορμόνες που καταναλώνω καθημερινά, έξι στο σύνολο, με εξουσιάζουν αλλά δεν είναι ούτε αφορμή ουτε αιτία. Μέρες τώρα, μπορεί να πλησιάζω και βδομάδα, ή να έκλεισα βδομάδα, τα βράδια πνίγομαι και σε ψάχνω με την αφή και την ακοή μου. Η μία συνδαυλίζει την άλλη σε μια προσπάθεια επιβίωσης της αντοχής μου. Προσπαθώ να κατανοήσω το πριν, το τώρα και κάπου ανάμεσα, και όχι ύστερα, το μετά. Ασχολούμαι με το μετά λίγο περισσότερο από όσο αξίζει στο μετά μου κι αυτό με κάνει να βγαίνω από την ροή μου και να αλλάζω ρότα και χάνω το παρόν μου. Μου είναι δύσκολο ένα παρόν που δε σε έχω απέναντι μου κάθε φορά που φοβάμαι πως σε χάνω ψάχνοντας σε αλλόκοτους προορισμούς που δεν αντιλαμβάνομαι την πορεία τους. Με ενοχλεί να μην σε αντιλαμβάνομαι. Χάνομαι μέσα σε αδηφάγα συναισθήματα, παράγωγα λέξεων, που πλήττουν θανάσιμα τις σκέψεις μου δηλητηριάζοντας το μυαλό μου με εικόνες ‘‘δούρειους ίππους’’ που δείχνουν λογικές και προσβάλλουν κάθε σκεπτικό μου κύτταρο τελικά και το θανατώνουν. Είμαι παράλογη; Χτες είπες ναι. Δεν σε αμφισβητώ. Είναι που δε ξέρω πώς να σε καταλάβω, ίσως ήταν πιο εύκολο να σε έχω απέναντι μου και να σε κοιτάω κι έτσι ίσως καταλάβαινα τα πάντα χωρίς λέξεις, ορισμούς λέξεων, τονισμούς σωστούς ή λαθεμένους με παραπλανητικά συμπεράσματα ανάλογα με την αντίληψη του κάθε μυαλού ξεχωριστά. Και ναι, ξέρω, το μυαλό μου μπορείς και το διαβάζεις εύκολα, αλλά χτες δε το καταλάβαινες αλλά δε φταίω, όχι δε φταίω, είμαι λίγο λιγότερο δηλητηριασμένη από τη ζωή που βρήκα να πεθαίνει χτες στην άκρη του δρόμου γι αυτό επιβιώνω. Συγχώρεσε με. Δε ξέρω που κάνω λάθος, δε ξέρω που βρίσκεται η έννοια του σωστού, δε ξέρω καν το όριο που χωρίζει το σωστό από το λάθος και όλα αυτά με την προϋπόθεση πως το λάθος και το σωστό υπάρχουν ως έννοιες. Κάθομαι και σου γράφω, σου μιλώ με σύμβολα γραμματικά, ακούω τη φωνή σου να παίζει με τον μικρό που κάθε μέρα κάθε άλλο παρά μικρός μου αποδεικνύει πως είναι αλλά μικρός θα είναι για πάντα στο μυαλό μου. Βιώνω την καθημερινότητά σου με την ακοή μου, λαμβάνω ήχους που προσδιορίζουν την διάθεσή σου και μου λείπει λίγο να σε βιώνω με την αφή ακόμα και σε μια άλλη πραγματικότητα. Θέλω να σου κάνω Έρωτα παιδεύοντας το κορμί σου όντας αόρατη για όλους πλην εσού θέλω να γίνω αίσθηση και να ξεκουράζομαι μέσα σου. θυμήθηκα που με ρώτησες κοντά στο Πάσχα αν είναι υπερβολή να κάνουμε Έρωτα τόσο πολύ, τόσο συχνά και σου είχα απαντήσει πως όχι και πως για την ακρίβεια νομίζω πως μπορώ να θέλω παραπάνω, κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο και τώρα σε έχω μόνο τις ώρες που συναντιόμαστε και μου λείπεις, θεέ μου πόσο μου λείπεις, και τρελαίνομαι μόνο στην ιδέα πως ίσως κουραστείς να μη μας έχεις και τότε εγώ τι;
Είμαι για πρώτη μου φορά ερωτευμένη, πλησιάζω τα τριάντα τρία και είμαι για πρώτη μου φορά ερωτευμένη και αυτό είναι τέλειο, αισθάνομαι σαν μια ανέγγιχτη κοπέλα που πρώτη της φορά έκανε έρωτα και τα μάγουλά της κοκκινίζουν από ευχαρίστηση, τόση πολύ ευχαρίστηση, τόσο υπέροχη, σχεδόν αμαρτωλή, και θέλει να σωπάσει ενώ ταυτόχρονα να φωνάξει δυνατά σε όλους πως πέρασαν οι μέρες της ζωής της κι επιτέλους της συνέβη να ερωτευτεί κι επιτέλους γνωρίζει, τώρα πια γνωρίζει, ακόμα και αν χρειαζόταν να ταξιδέψει ως την άκρη του κόσμου για να λάβει αυτή τη γνώση. Θα μπορούσα να φτάσω ως την άκρη του κόσμου για να σε βρω, με πιστεύεις; Πίστεψέ με… ξέρω πως μπορείς. Ακόμα και όταν φαίνομαι σκληρή, είμαι σκληρή, είσαι πιο δυνατή από μένα γιατί με μια σου λέξη μπορείς να με τοποθετήσεις σε θέση ευάλωτη κι αυτό γιατί εκείνη τη στιγμή εκείνη η θέση είναι που μου ταιριάζει για να δω τα πράγματα αλλιώς.
Ελπίζω να μη σε κουράζω με τις σκέψεις μου, ελπίζω να μη σε διώχνω με τους φόβους μου, αν συμβεί δε θα με συγχωρήσω ποτέ, και τότε θα πρέπει να αυτοκτονήσω για να σε βρω ξανά κάτω από άλλους όρους και συνθήκες και ίσως γίνω εγώ ο ‘‘μικρός’’ και να απολαμβάνω τις στιγμές σου χωρίς να με εμποδίζει κανείς. Ούτε εσύ.
Ξεπέρασα τον εαυτό μου και σήμερα, αναλύθηκα, και αυτοαναλύθηκα λίγο πιο οδυνηρά από άλλες φορές αλλά μου αρέσει γιατί ξεκαθαρίζομαι και ξεπλένομαι. Αναλαμβάνομαι με σκοπό να κατανοηθώ από μένα πρώτα κι έπειτα από σένα. Το μερίδιό μου αναλήφθηκε από έναν εαυτό λίγο λιγότερο σκληρό από χτες. Δε ξέρω πόσες λέξεις είχα ως όριο να καταναλώσω για να σου μιλήσω αλλά τα όρια υπάρχουν για δύο λόγους: Για να τα ξεπερνάμε και να τα σεβόμαστε μη ξεπερνώντας τα. Σε όποια κατηγορία και αν ανήκουμε ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής εγώ θα ακολουθώ το Εμείς και θα ευτυχώ μέσα από τα μάτια σου…
