Είναι καλοκαίρι. Ο ήλιος καίει. Είναι πρωί. Η λάμψη κρύβεται στην ανατολή. Ένα ξημέρωμα, ένα πρωινό ξημέρωμα, λίγα μέτρα από την παραλία, λίγα εκατοστά από το κορμί σου. Είναι ανατολή, κι ο κόσμος στολίζεται, κάποια στάδια επιθυμίας στοχεύουν το κορμί σου. Το στήθος σου κάνει εύκαμπτες κινήσεις ερωτισμού. Τα μάτια μου κοιτούν.
Ξημέρωσε. Ο στηθόδεσμος ανύπαρκτος στο σώμα σου. Ένα μαύρο εσώρουχο τυλίγει το αιδοίο σου. Σε κοιτώ πάνω στο σεντόνι με τα μάτια κλειστά στο φως, κι ανοιχτά στο παραδομένο σου όνειρο. Έχεις λόγους, έχει τρόπους στο πήγαινε έλα της φωτιάς. Δίνεις το έναυσμα στη σπίθα. Δίνεις την ώθηση στην ανόρθωση των επιθυμιών.
Το σώμα σου κινείται περιστροφικά γύρω από τον άξονά σου. Τα χέρια σου τεντώνουν ψηλά πάνω από το κεφάλι σου. Τα στήθη σου μοιάζουν με δυο σημεία αγκυροβόλησης των χειλιών. Το σώμα σου. Τα πόδια τεντώνουν μαζί με τον κορμό σου. Τα δάχτυλα ισιώνουν μπροστά. Μέχρι τη στιγμή που όλα τα μέλη σου ελευθερώνονται. Ο αέρας εισβάλλει μέσα σου. Η αποδοχή της αναπνοής είναι δεδομένη.
Ήχοι εισβάλλουν στους ακουστικούς μου πόρους. Ήχοι διεισδύουν την ατμόσφαιρα αυτού του κόσμου. Μια ύπαρξη στα σεντόνια δίπλα μου. Μια παρουσία στα κομμάτια του νου πλάι μου. Κλείνω τα μάτια. Σταματώ την παρατήρηση για να επικεντρωθώ στην ύπαρξη. Καμία αίσθηση δε κυλά μέσα μου, μόνο μια φλόγα. Περνάει. Εισβάλλει. Μόνο μια φλόγα. Τα στάδια της πραγματικής ονείρωξης ξεπερνιούνται.
Ο χρόνος γίνεται παρόν. Η αλήθεια παρελθόν. Τα κομμάτια πέφτουν στο πάτωμα κι ενώνονται σα ξεχασμένα σπιρτόκουτα αλλοιωμένου puzzle. Η υγρασία έχει διεισδύσει. Τα πόδια σου ανοίγουν, τόση υγρασία. Το κορμί σου παραδίνεται στην τόση λαχτάρα. Το κορμί σου αφήνεται. Η λεκάνη σου συσπάται. Είναι καλοκαίρι, κι ο ήλιος καίει, όπως η φλόγα που μου άναψες στο στήθος μέσα.
- «Αφήσου»…
«Αφήσου», «αφήσου».
Παράδεισος. Τα λόγια ρέουν, ξαγρυπνούν μέσα μου. Ξετυλίγονται κάτω από το μαύρο φόρεμα. Φορούσες ένα λεπτό εσώρουχο για να καλύπτεις τα επίμαχα σημεία. Φορούσες, και πλέον αφήνεις στην άκρη σκισμένο το λεπτό τρίγωνο κάλυμμα. Τα πόδια σου μένουν ανοιχτά. Σε κοιτώ μέσα από το τζάμι. Ένας καθρέπτης μας χωρίζει. Εκείνος που όλες οι επιθυμίες παίρνουν μορφή.
Οι εικόνες ξετυλίγονται μπροστά μου. Είναι αποθηκευμένες. Είναι ζωγραφισμένες σε εκείνο το καπηλειό του πάθους. Ξεδιπλώνω το χρόνο. Τρέχω στο πριν, κι ας έχουν περάσει ώρες. Τρέχω στο τώρα, πάνω στο κρεβάτι. Άνοιξε τα μάτια σου, κλείσε τα παράθυρα. Ανέπνευσε, και ζήσε…
έναν οργασμό σου επιθυμώ.
έναν.
σαν το προηγούμενο βράδυ.
έναν.
που θα αφήνει στο σώμα σου σημάδι κτήσης.
χάρισε μου έναν, κι θα σου χαρίσω ότι μου ζητήσεις με σιωπή.
(Επέστρεψα για να σου ψιθυρίσω με λέξεις όσα θέλω να σου πω όταν σε κοιτώ... Υπόσχεση, σε μένα, για την ερχόμενη συνάντηση μας...)
.jpg)