Δε ξέρω να σου μιλήσω. Δεν υπάρχουν λέξεις διαφορετικές από αυτές που έχω χρησιμοποιήσει ως τώρα και σήμερα θέλω να σου πω διαφορετικά λόγια. Δε ξέρω αν καταλαβαίνεις μα ξέρω πως ξέρεις. Κι αν δε ξέρω πως ξέρεις, ξέρω πως νιώθεις. Κι αν δε ξέρω πως νιώθεις, ξέρω πως με αισθάνεσαι. Με αισθάνεσαι με τον ίδιο τρόπο που σε αισθάνομαι κι εγώ όταν ανατριχιάζω καθώς βρίσκεσαι εδώ, είτε σαν σκέψη είτε σαν παρουσία, πάνω στην κορυφή των τριχών όταν ανασηκώνονται. Και ανασηκώνονται με τόση ευκολία κι έπειτα σεργιανάς σαν ρίγος στην ραχοκοκαλιά μου. Γίνεσαι αέρας και περνάς ανάμεσα από τα μαλλιά μου και χαϊδεύεις το πρόσωπό μου. Έπειτα γίνεσαι σταγόνα ιδρώτα και κυλάς ανάμεσα στα δύο στήθη μου. Και μετά εισχωρείς μέσα μου απορροφημένος από το δέρμα μου. Κυλάς στο αίμα μου, κάνεις έναν κύκλο σε όλο μου το σώμα κι έπειτα βγαίνεις από τα μάτια μου πάλι ως σταγόνα όποτε μου λείπεις. Ή κάθε φορά που χαίρομαι που είσαι εδώ. ‘’Χαρά είναι…’’ σου λέω κι εσύ κατανοείς…
Έζησα μέσα σου. Πολλές φορές. Για χρόνια άπειρα. Κάθε φορά που με προσκαλούσες να περάσω μερικές στιγμές ζωής μέσα στο κορμί σου. Σε άλλη πραγματικότητα. Τόσο πραγματικά πραγματική που ξέρω κάθε γωνιά του που ξέρω κάθε του αντίδραση, αναγνωρίζω κάθε του ήχο˙ ακόμα και τον ήχο της απόλυτης σιωπής του. Δε ξέρω πως ήμουν όταν σε συνάντησα σε κάθε άπειρη στιγμή μα ξέρω πως φορούσα τα ίδια χρώματα και το συνειδητοποίησα μόλις χτες. Σμαραγδί και ρουμπινί. Ό,τι ρούχα και να είχα. Θυμάσαι τότε στην Ανατολή; Στη Θεσσαλονίκη στο μέρος με τα λουτρά; Θυμάσαι; Θυμήσου…
Οι ώρες είναι κόκκοι κλεψύδρας γυρισμένη στο πλάι. Δε κυλούν. Σταματημένοι από την ώρα που ξεκίνησε ο χρόνος να κυλάει αντίστροφα. Λίγες και σήμερα. Όχι. Πολλές και σήμερα. Άπειρες και σήμερα. Βασανιστικά άπειρες και σήμερα. Και το σήμερα παύει να υπάρχει σε μία ώρα κι ένα λεπτό. Ακόμα και το λεπτό κολλημένο εδώ και μέρες. 22.59. Εδώ και μέρες ή ίδια ώρα. Θέλω να σπάσω την κλεψύδρα του χρόνου κι έπειτα να την κολλήσω ξανά εκείνη τη στιγμή της ένωσης. Να προσθέσω μερικές χούφτες άμμου να κερδίσω τον χαμένο χρόνο μου. Και όχι. Δεν είναι κλεψιά. Είναι δικαιοσύνη για ό,τι έχασα, για όσα δεν έζησα ακόμα μαζί σου…
Στερεύω. Νιώθω να στερεύω. Όχι άλλες λέξεις…
Σιωπή….
Άκου τη πόση μελωδία έχουν μέσα της οι σιωπηλές κραυγές μας…
