Εξισορρόπηση στα βαριά μάτια μου είναι οι ελαφριές σταγόνες που πέφτουν έξω κι εγώ τις βλέπω από τη μπαλκονόπορτα του γραφείου που σήμερα μετά από μέρες σήκωσα τα πατζούρια. Τα είχα κλειστά, ξέρεις μου αρέσει το σκοτάδι…
Χτες πονούσαν τα μάτια μου αντίποινα στην ψυχή μου που πάγωνε και νόμιζα πως απλά ήταν που η Άνοιξη είναι πιο Άνοιξη από ποτέ και βρέχει συνεχόμενα. Ο ήλιος την πάτησε για τα καλά φέτος και νικήθηκε από μένα, από σένα από εμάς που ζητάμε μερικές σταγόνες για να λουστούμε την ύπαρξή μας. Τα μάτια μου έβρεξαν χτες μόνο και μόνο για να σου πουν πως σήμερα θα βρέξει βροχή λυτρωτική κι επιτέλους θα πάψω να νιώθω μόνη χωρίς εσένα. Και χτες μου υποσχέθηκες πως όσο με αγαπάς θα βρίσκεσαι πλάι μου κι εγώ σε πίστεψα χωρίς ενδοιασμούς από την πρώτη στιγμή που επισκέφτηκες το σώμα μου… χτες ήσουν από την αρχή δικός μου κι εγώ το ένοιωθα παντού μέσα μου και φρόντισες να κυλήσεις βαθιά για να μη σε αμφισβητήσω ποτέ ξανά, για να μη πάψω ποτέ να σε νιώθω όσο κι αν είναι αυτό το ποτέ για τον καθένα μας…
Βρέχει.. ακούς; Με ακούς που βρέχει; Όταν βρέχει με ακούς; Με νιώθεις να στάζω στο κορμί σου; Αντιλαμβάνεσαι που τραμπαλίζομαι στις βλεφαρίδες σου; Ακούς που γελάω στ’ αυτιά σου; Που σου μιλάω ψιθυριστά για κραυγαλέες αγάπες; Ακούς; Εσύ ακούς… εγώ κουφαίνομαι κι έπειτα βουβαίνομαι κι έπειτα αρχίζω πάλι από την αρχή. Πάντα από την αρχή… σαν να μην υπήρξε πριν, ποτέ πριν σε συναντήσω και πάλι. Μοιάζει με χειμώνα ανοιξιάτικο έξω.. σαν εκείνες τις εποχές που λες πως τρελαίνονται και δε ξέρεις τι να νιώσεις, τι να φορέσεις τι να αισθανθείς στο δέρμα σου. Αυτή η Άνοιξη είναι αλλιώτικη από τις άλλες και νομίζω πως φταις εσύ γι αυτό, ναι εσύ, δε θα μπορούσε να είναι άλλος… όταν σε κοιτώ στα μάτια μπορώ να γράφω ότι να ναι χωρίς να με νοιάζει το αποτέλεσμα… πες μου λέξεις.. μόνο λέξεις.. από εκείνες που δε βγάζουν νόημα πάρα μόνο στην δική μας ύπαρξη… από εκείνες που όταν τις τοποθετείς τη μια κοντά στην άλλη αλλάζουν όλα τα νοήματα του κόσμου… από εκείνες τις μικρές ή τις μεγάλες που από μόνες τους είναι δυνατές και δε χρειάζονται άλλες για να μιλήσουν.. πες μου κι άλλες.. πες μου κι άλλες λέξεις σαν εκείνες που κάνουν τα βλέφαρα μου να βαραίνουν κι άλλο, κι άλλο μέχρι να κλείσουν να βρεθώ κοντά σου, να κοιμηθώ στα όνειρα σου, να ξαπλώσω τις κόρες των ματιών σου, να αποκοιμηθώ στην ύπαρξη των εικόνων σου κι έπειτα… δε με νοιάζει για το έπειτα…
Νομίζεις πως σου μιλώ αλλά δε σου μιλώ.. εσύ μιλάς κατευθείαν μέσα στο κεφάλι μου κι αυτό το πέτυχες σχεδόν από τη στιγμή της σύλληψής μας, από την πρώτη στιγμή που κοιμήθηκα στο πλάι σου, από τότε που μου έπιανες το χέρι και με έσφιγγες μη φύγω, μη φύγω, λες και είχα πουθενά άλλου να πάω πέρα από το κορμί σου η τρελή… μπλέξε τα δάχτυλά σου στα δικά μου και κράτησε με εκεί ανάμεσα στις χούφτες μας, εκεί που αναβλύζει η ανάσα του Εμείς μας… του Εμείς…
…μας…
Θέλω να σε ερωτευτώ.. κάνε με να σε ερωτευτώ, χτες, σήμερα, μετά, πριν, τώρα, αύριο, ποτέ, πάντα, παντού, πουθενά, όπως άλλοτε, όπως πάντοτε, όπως ποτέ πριν κι όπως ποτέ μετά. Κι εγώ σου τ’ ορκίζομαι, σου τ’ ορκίζομαι, θα συστήνομαι κάθε πρωί στις έξι από την αρχή. Θα απορώ που βρέθηκα δίπλα σου και θα μου θυμίζεις πως κάπου είχαμε συναντηθεί ξανά σαν παλιοί γνώριμοι εραστές στον χρόνο του απείρου…
Θα σε αμφισβητώ για να με πείθεις από την αρχή… μέχρι το τέλος του Κόσμου… θα σε αγαπάω μέχρι να πάψεις να με αγαπάς για να με αγαπήσεις από την αρχή… κι εσύ θα με διώχνεις για να με πονάς για να μπορώ να σε διεκδικώ για πάντα.. μέχρι να σε κερδίσω και να σε χάσω για να σε βρω ξανά… και αν σε χάσω θα πεθάνω για να σε συναντήσω και πάλι ολοδικό μου χωρίς να σκέφτομαι πως κάποτε δε με αρνήθηκες ποτέ, πως κάποτε δεν έπαψα στιγμή να σε ποθώ, να σε νοιάζομαι, να σε αγαπώ, να με θες, να με λιώνεις, να με ερωτεύεσαι, να με αγαπάς όπως σε ερωτεύομαι και πάντα από την αρχή μέχρι να γεννηθούμε στο φως….
