Χορεύουμε; Σαν το πρώτο βράδυ… Θυμάσαι; Εκεί που χορέψαμε πρώτη φορά εκεί χωριστήκαμε. Στην ίδια θάλασσα...
Αν έμενα μαζί σου το βράδυ που παίδευες ανελέητα το κορμί μου πιστεύω πως δε θα ξεχνούσαμε ποτέ στις επόμενες ζωές μας εκείνο το βραδύ.. άλλωστε πιστεύω πως μέσα σου με είχες πλάσει ολόκληρη. Και να σου πω την αλήθεια; Πιστεύω πως είχες πλάσει και την πρώτη μας φορά. Την είχες πλάσει τόσο έντονα, που εγκλωβίστηκες μέσα της κι ένας από τους λόγους που δε μου έκανες Έρωτα εκείνο το βράδυ, πιστεύω, πως ήταν πως δεν ήμασταν όπως η εικόνα του μυαλού σου. Δεν ηταν όπως το είχες πλάσει… οπότε «καλύτερα όχι απόψε» είπες στον εαυτό σου κι έφυγες. Αυτό πιστεύω. Μπορεί και να κάνω λάθος, αλλά το πίστεψα από την πρώτη στιγμή. Και ας μη το είπα ποτέ ως τώρα... πόσο με στοίχειωσε εκείνη η επιλογή σου… πόσο μου στοίχισε… πόσο μου στοιχίζει ακόμα… και λυπάμαι που δεν ημουν αρκετά ελεύθερη να σου τσακίσω κάθε προπλασμένη σκέψη σου… και πόσο κρίμα που δεν έσπασα τα δεσμά μου… πόσο κρίμα που σέβομαι τις επιλογές των άλλων ενώ ξέρω πως δεν είναι καθαρά δικές τους επιλογές και είναι επιλογές του μυαλού τους…
Το πρώτο βράδυ μη το ξεχάσεις ποτέ… κράτα το μέσα μας… .έτσι δε θα ξεχάσεις ποτέ πόσο πολύ σ’αγαπούσα από την πρώτη στιγμή που μου άπλωσες το χέρι και με ζήτησες σε χορό στην παραλία. Ακαριαία θυμήθηκα που μου άπλωσες το χέρι στην παραλία τέσσερα χρόνια πριν και μου είπες «Φύγαμε;» και δίχως να σου απαντήσω απλά σου τέντωσα το χέρι και σ’ ακολούθησα… θυμήσου το πρώτο βράδυ.. σωστά θυμήσου… θυμήσου τις επιλογές μου… η μία του μυαλού. Να φύγω. Και η άλλη της καρδιάς να μείνω…. Θυμήσου τι επέλεξα…
Ώρες ώρες με φοβίζεις… μια από αυτές είναι και η τωρινή… Σ’ αγαπάω… Ακόμα και να φύγεις, ποτέ μη ξεχάσεις το μέγεθος της αγάπης που σου έχω… ακόμα και αν φύγεις… βασικά… αν θες μείνε….
