Χτες ημουν τρομοκρατημένη. Φοβισμένη κι ελαφρώς αποφασισμένη να πηδήξω στο κενό και να πεθάνω. Ένιωθα σαν ψάρι που λόγω λειψυδρίας στέρεψε η λίμνη του κι εκείνο χωρίς νερό απλά σπαρταράει ακούσια μέχρι να πεθάνει. Το ήξερες πως ακόμα και τα ψάρια χρειάζονται οξυγόνο; Απλά σε υγρή μορφή…
Σήμερα ξύπνησα με μια αίσθηση απώλειας στ’ αριστερά. Σήμερα ξύπνησα με μια αίσθηση απώλειας στ’ αριστερά. Έπιασα το στήθος μου κι αισθανόμουν πως έλειπε ένα σημείο. Μάλλον φταίει που χτες ήρθες και έπεσες αργά το βράδυ στο κρεβάτι μας και δε μου έφτασαν οι ώρες ύπνου δίπλα στο κορμί σου. διαμαρτυρήθηκα λίγο, κρεβατομουρμούρισα αλλά ήρθες και με αγκάλιασες και μου ψιθύρισες κάτι όμορφο κι ας μη το θυμάμαι πια. Έβαλες το χέρι μου και τύλιξες το κορμί μου κι έτσι ήρθες και κόλλησες πάνω μου και κοιμηθήκαμε η μία μέσα στην άλλη. Φυσάει λίγο και η κουρτίνα κάνει θόρυβο και κινείται και κάνει όλο το σαλόνι να γεμίζει πορτοκαλί ήχους. Ο μελωδός μας παίζει ασταμάτητα και τι ωραία που τον άκουσες σήμερα από μόνη σου! Πλησιάζει η ώρα να φύγω και νιώθω λίγο άδεια όλη μέρα χωρίς εσένα αλλά οι ρόλοι είναι ήδη διαχωρισμένοι, εγώ θα σε φροντίζω και θα σου μαγειρεύω κι εσύ θα φέρνεις τα λεφτά να ζούμε και να μου αγοράζεις κάθε φορά καινούριες κατσαρόλες τάδε μεγέθους, τάδε μεγέθους δεν έχω αγάπη μου!!! Α! και μια φόρμα για κέικ θέλω και μη γκρινιάζεις, έλα αύριο θα πάμε στο σούπερ μάρκετ για ψώνια. Να περάσεις να με πάρεις από τη δουλειά, ναι αγάπη μου; Μη με ξεχάσεις! Το αμάξι μου έγινε σου αλλά επειδή σε εξυπηρετεί τώρα πια δε το λες ΚΑΠΗ αλλά τέτοια είσαι, τέτοια ήσουν πάντα. Αλλά πάντα σ’ αγαπάω γιατί πάντα είσαι τόσο όμορφη από μέσα προς τα έξω και το ανάποδο. Περιμένω να γίνει Τετάρτη να σε πάρω πάλι αγκαλιά να σε σηκώσω να σε φιλάω, να πιάνω το κορμί σου και αχόρταγα να καταπίνω τις στιγμές μαζί σου και να δεις πάλι θα περάσουν πέντε ώρες και πάλι χαμπάρι δε θα πάρω και πάλι γαμώτο θα κινδυνεύουμε να χάσεις το αεροπλάνο και δεν έχει και τένις την Τετάρτη και πως θα περάσει η ώρα σου εκεί; Έτσι είπες αγάπη μου.. το είπες… όοοοοοοχχχχχιιιιι… το είπες… αλλά πάλι σε λατρεύω…
Το τώρα μου μαζί σου είναι εν αναμονή του πλησιέστερου αύριο. Θέλω τη μυρωδιά του κορμιού σου στα χέρια μου, στο σώμα μου, το πρόσωπό μου, στο δέρμα μου, θέλω να πιάσω από την αφή σου και να σταματήσω τον χρόνο πριν γίνει αδυσώπητος και σε πάρει πάλι. Μικρές κλεμμένες στιγμές από μια καθημερινότητα τόσο απόλυτα μαζί και τόσο διαφορετική που ακόμα και αν δεν αγγίζω το κορμί σου αγγίζω τη φωνή του κορμιού σου και αυτό με κάνει πλήρη στο επίπεδο του μυαλού που σε ψάχνω. Πάει τρεισήμισι λείπεις, αλλά θα σε συναντήσω λίγο πριν το επόμενο πάτημα του φρένου στο παρκινγκ της κλινικής. Το χτες και το σήμερα απέχουν μερικά έτη φωτός, είμαι εγωίστρια μαζί σου, δε θέλω για τον εαυτό μου, δε μπορώ χωρίς να σε νιώθω, το μυαλό μου μοιάζει λοβοτομημένο χωρίς τη σκέψη σου, το σώμα μου είναι ανάπηρο με τα μάτια στραμμένα προς το κενό μέχρι να μπουν τα δικά σου στο οπτικό μου πεδίο. Είσαι η πιο όμορφη που συνάντησα ποτέ μου…
