Λυπάμαι κάθε φορά που συνοφρυώνεσαι όταν δεν είναι απόλαυση. Έξω βρέχει κι εγώ φοβάμαι ακόμα και να φανταστώ πως θα είναι να μη μπορώ να συντηρήσω τον εαυτό μου. φοβάμαι να ξεκουμπιστώ από όλα όταν λείπεις εσύ. Φοβάμαι ακόμα και την σκιά μου τα βράδια όταν σηκώνομαι να πάω να πιω νερό. Φοβάμαι μήπως και αυτόν τον συγκάτοικό μου πρέπει να τον χρεωθώ και ας είναι η απόδειξη πως υπάρχω κάθε φορά που τα φώτα σβήνουν. Φοβάμαι μήπως μου ζητήσει ανταλλάγματα για την ανυπόστατη ύπαρξή του που κάνει εμένα να είμαι απτή. Καμιά φορά φοβάμαι μήπως με εγκαταλείψει και η σκιά μου και συνειδητοποιήσω πως είμαι νεκρή ένα βράδυ που θα πάω να πιω νερό κι εκείνο θα τρέχει από τις τρύπες έξω από το σώμα μου. φοβάμαι μην τυχόν και ανοίξω το ψυγείο και το χέρι μου είναι διάφανο και δε καταφέρω να βρω τη δύναμη να ανοίξω την πόρτα. Ζω στην εποχή της ανασφάλειας και το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να το αποδεχτώ. Δεν έχω που να πάω. Δεν έχω που να ζήσω. Συγγνώμη για την συγκατάβαση μου…
Θέλω τη μέρα που θα έρθεις να γίνουν όλα τόσο σωστά που καμιά φορά χάνω την έννοια του σωστού και του λάθους και απλά τοποθετώ το σωστό στην εκπλήρωση των εικόνων που έχω πλάσει μαζί σου. Εγώ, εσύ, μαζί όταν θα έχεις στα χέρια σου το χαρτί και τα πράγματα στη δουλειά μου θα έχουν ισορροπήσει. Κάποια στιγμή θα αλλάξω δουλειά, το υπόσχομαι και δε ξέρω πόσο δύσκολο θα είναι τότε αλλά τουλάχιστον θα κάνω αυτό που θέλω τη στιγμή που δε θα φοβάμαι να μην έχω φράγκο στην τσέπη μου… νιώθω ανασφαλής και σε αυτόν τον τομέα αυτή τη στιγμή και γενικώς πνιγμένη και, ναι, ίσως και λίγο φοβισμένη και απογοητευμένη που βρίσκομαι για πρώτη φορά σε τόσο περίεργη κατάσταση κι ας μη σου το έχω πει ποτέ… συγχώρεσέ με για ότι άσχημο σου δημιουργώ και αν θες μη μου κακιώσεις. Σου το λέω πως τα πράγματα θα φτιάξουν, θα αλλάξουν προς το καλύτερο, όποιο καλύτερο κι αν είναι αυτό που ονειρευτήκαμε…
Έξω σταμάτησε να βρέχει, παρόλο που μπουμπουνίζει ακόμα σημάδι πως η στιγμή η τωρινή θα αλλάξει από λεπτό σε λεπτό. Έξω σταμάτησε να βρέχει αλλά μέσα μου κρύβω κεραυνούς που με καίνε καθώς νιώθω ό,τι νιώθεις, καθώς η εικόνα σου είναι μπλεγμένη με θυμό, απογοήτευση, εκνευρισμό και λύπη. Είμαι μαζί σου… ακόμα και αν είμαι μακριά σου.. είμαι μαζί σου.. ακόμα και αν το σπίτι μας δεν έχει ακόμα κατσαρόλες… είμαι μαζί σου… μαζί σου κάθε πρωί που ξυπνάω στις εννιά και σου τηλεφωνώ κι έπειτα ανεβαίνω στη σοφίτα και κοιμάμαι μαζί με την ανάσα σου και-θεέ μου- πόσο δίπλα μου σε έχω… σε νιώθω στο ίδιο κρεβάτι με μένα… απλώνω το χέρι και σε αγκαλιάζω από τη μέση σήμερα το πρωί… πέρασε μιάμιση ώρα έτσι και ούτε που κατάλαβα γιατί έτσι έμαθα να κοιμάμαι και να ξυπνάω μαζί σου… Έξω σταμάτησε να βρέχει μα ακούω να βροντάει όπως όταν θυμώνω.. να αστράφτει όπως όταν ολοκληρώνω μαζί σου την πιο όμορφη ερωτική πράξη της ζωής μου… δε βρέχει πια.. οι μόνες ψιχάλες είναι εκείνες που τραμπαλίζονται πάνω στα σύρματα της μπουγάδας και πέφτουν κάτω στη Γη όπως όταν λυπάμαι που λείπεις…
Μείνε… χωρίς όμως να με υπομένεις…
Μείνε… χωρίς όμως να συμβιβάζεσαι..
Μείνε… με μένα…
Μείνε… για τις στιγμές της όμορφες που δε ζήσαμε ακόμα…
Μείνε..
