Τ' απογεύματα τ' άδεια
που βουλιάζω μακριά σου
της ζωής μου το βήμα
θ' απλώνω στο κύμα και θα σε ζητώ
Και στης νύχτας τις μπόρες
θα γλιστράω στα φιλιά σου
κι αναμνήσεις σαν χάδια
φωτισμένα καράβια θα περνάν στο μυαλό
Κι όπως κρατάει η βροχή το ρυθμό
και σαν τρελή η καρδιά μου χορεύει ταγκό
εγώ μέσα σε δρόμους καθρέφτες θα ψάχνω τους φταίχτες
που χάνω όλα αυτά που αγαπώ
Στις στιγμές που κυλάνε
όλα τ' άστρα μου σβήνω
στην αυλαία που πέφτει
απ' του χρόνου το ξέφτι ζητάω να πιαστώ
Κι όσα έχω σημάδια
με όνειρα θα τα ντύνω
σαν παλιό ραβασάκι
σε λιωμένο σακάκι θα σ' αναζητώ
Ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση. Παραμέλησέ τον, ζήσε μαζί μου, μόνο αν θες... κ ύστερα κάθε φόβος θα γίνει παρελθόν... Πίστεψέ με, νιώσε με, άσε με να σε αγγίξω, κ κάθε φόβος θα φύγει. Θα δεις ότι μόνο η δική μου αύρα σε τυλίγει. Κλείσε τα μάτια σου... υπάρχω εκεί; Υπάρχω, όπως υπάρχεις εσύ μέσα μου;
(τα απογεύματα θα είμαστε μαζί; θα γεμίζει το σπίτι από την παρουσία σου; θα είμαστε μαζί; -«Μόνη αλήθεια είναι ο παράφορος έρωτας», Alfred de Musset)
