Δε ξέρω πώς να εκφράσω όλα όσα θέλω να σου πω… είναι που το κεφάλι μου είναι στο ταβάνι και δε μπορώ να το κατεβάσω κι έτσι οι σκέψεις μου είναι πάνω από το σώμα μου. Νιώθω τόσο αδύναμη που αυτή τη στιγμή δε μπορώ να σε πιάσω και περιμένω πως και πώς να μου συμβεί και πάλι να σε έχω δίπλα μου… κάθε φορά είναι τόσο διαφορετικά και αυτό είναι που με κάνει να σε ερωτεύομαι από την αρχή. Είμαι περίεργα χωρίς να μπορώ να σε πιάνω όταν σκέφτομαι πως χτες σε κρατούσα μέσα μου, σε φιλούσα, ένιωθα το κορμί σου να τρέμει πάνω μου… προσπαθώ να σου μιλήσω και δε ξέρω τον τρόπο. Νιώθω να τρέμω από ανασφάλεια και συγχώρεσε με που φοβάμαι μη σε χάσω. Συγχώρεσε με που το μυαλό μου καμιά φορά κολλάει σε εικόνες που φτιάχνει από μόνο του, δε το θέλω, καμιά φορά λειτουργεί αυτόνομα. Θέλω να έρθω να σου φωνάξω πως σε θέλω τόσο απόλυτα που δεν ανέχομαι κάτι άλλο να υπάρχει πέρα από σένα κι εμένα και αλήθεια σου λέω πονάω, πονάω παντού και δε ξέρω τι να κάνω για να πάψω, πονάω που σκέφτομαι τόσο μικρόμυαλα για σένα, πονάω να φοβάμαι μη σε χάσω, πονάω να λιώνω που δεν είσαι εδώ, πονάω να λιώνω που είσαι εδώ και δε μπορώ να σε αγγίξω με τα μάτια ανοιχτά, κλείνω τα μάτια μου για να σε δω να διαβάζεις, κλείνω τα μάτια μου για να φύγω από την πραγματικότητα που σε κρατάει μακριά μου, κλείνω τα μάτια μου για να παίξω μαζί σου, είναι το αγαπημένο μου παιχνίδι να παίζω μαζί σου, κλείνω τα μάτια μου να πιάσω τα δικά σου, και μόνο τότε μπορώ και χαίρομαι, μόνο τότε αλήθεια… θέλω να έρθω να σε βρω, θέλω να έρθεις, θέλω να μην έρθει κανείς και να βρεθούμε κάπου άγνωστα και οι δυο μας και για τις δυο μας και τότε να ξεκινήσουμε και πάλι από την αρχή μια ζωή που δε ζήσαμε, σαν να μη ζήσαμε ποτέ πριν από αυτή κι έπειτα σαν πρωτόγονοι άνθρωποι να φτιάξουμε μια δική μας με δικούς μας κανόνες και νόμους, χωρίς κανόνες και νόμους, το κεφάλι μου θα σπάσει, είναι στη σοφίτα μόνο του, τρέμει το μυαλό μου κάπου εκεί πάνω, μου λείπουν μερικά φιλιά από εκείνα που δε πείρα χτες για κάποιον λόγο που δε με νοιάζει, ξέρω πως μ’ αγαπάς και αυτό δεν έχει να κάνει με τα φιλιά σου που πήρα ή δεν πήρα, θέλω να φύγουμε, σήκω να φύγουμε κι έπειτα αν είναι να γυρίσουμε να γυρίσουμε, δε με νοιάζει, αγάπη μου, αρκεί να είμαστε μαζί, ίσως σ’ εκείνον τον φάρο στο όνειρό μου -πως μπορούμε να βρούμε πως θα μείνουμε σε έναν φάρο αγάπη μου;- ίσως κάπου αλλού, ίσως πουθενά στο πουθενά ίσως παντού στο πουθενά δε με νοιάζει, δε με νοιάζει σου λέω, μόνο να φύγουμε και δε ξέρω αν θα είμαι η καλύτερη για σένα, δε ξέρω, δε μπορώ να σου υποσχεθώ πως θα είμαι, και να το κάνω δε ξέρω αν θα μπορέσω να κρατήσω αυτή την υπόσχεση για πάντα αλλά το μόνο που ξέρω είναι πως θα είμαι αυτή που ξέρεις και αν με γνωρίζεις κάθε μέρα από την αρχή εύχομαι να μπορείς να με αγαπάς και πάλι από την αρχή όπως τώρα όπως κάθε πρωί που ξυπνάς, όπως κάθε μεσάνυχτα στις δώδεκα και μηδέν μηδέν που ξεκινάω να σε αγαπάω εγώ στην απαρχή της καινούριας μέρας. Το κεφάλι μου θα σπάσει, σου το είπα το ξέρω, απλά σου το λέω ξανά για να με δικαιολογήσεις αν νόημα δε βγάζεις στις μεγάλες παραγράφους και τις ατελείωτες προτάσεις χωρίς τελεία, γιατί δε σου μιλώ παρά μόνο για μένα για σένα και, αγάπη μου αλήθεια υπάρχει κάτι άλλο αυτή τη στιγμή; Νομίζω πως ο κόσμος είναι φτιαγμένος από μικρές Εμένα και Εσένα κι έτσι όπου και να βρεθώ σε συναντώ αλλά η αύρα σου είναι διαφορετική και ο κόσμος μικρός χωρίς εσένα και πνιγηρός και δε θέλω άλλο αυτόν τον κόσμο τον μικρό και τον πνιγηρό, θέλω τον άλλο που έχει μικρές Εμένα κι Εσένα και όλο αυτό μέσα στο Εμείς που μόνο Εμείς καταλαβαίνουμε και μια μέρα να δεις, θα γίνει κι αυτό και τότε, τότε αγάπη μου, θα φοβάμαι λιγότερο την σκιά μου μη σε κλέψει από μένα και τότε, αγάπη μου, θα είμαι μικρή παλλόμενη ίνα στα χέρια σου κι έτσι θα βρίσκομαι παντού… σε περιμένω… πάντα σε περιμένω… πάντα περιμένω τα όνειρά μας να μπλέκονται και το πρωί να υλοποιούνται στα σώματά μας αγάπη μου… αγάπη μου… αγάπη μου…
