Ξέρω αυτό το αίσθημα του φόβου της απώλειας… το νιώθω συχνά και όταν δε το νιώθω είναι γιατί νιώθω εσένα να αναπνέεις δίπλα μου… είναι που σε πιάνω και φιλάω το σώμα σου ολόκληρο από έξω προς τα μέσα και όταν φτάνω το κέντρο της καρδιάς σου εκεί με βρίσκω ολόχρυση… τότε ξέρω… τότε γνωρίζω… τότε νιώθω… και όταν δε με βρίσκω εκεί ψάχνω στη μαλακή ουσία των εικόνων σου και πάλι με βρίσκω. Είμαι λευκή. Ψάξε μέσα μου, σε όποιο σημείο μου θες και τότε δε θα αμφιβάλεις για μένα ξανά. Ξέρω πως πιάνω τον εαυτό μου φοβισμένο στα πιο σκοτεινά σημεία μου, είναι κομμάτι του παιχνιδιού του Έρωτα. Ίσως γι αυτό να μένουμε ακόμα τόσο ερωτευμένοι ο ένας με την ύπαρξη του άλλου…
Μόνο μην αφήσεις τον φόβο να σε πάρει μακριά μου…
Μόνο μην αφήσεις την απουσία να σε γονατίσει…
Μόνο να μείνεις…
Να αναπνέεις μέσα μου…
Κι έτσι θα έχω λόγο να αναπνέω κι εγώ…
Σ’ αγαπάω…
Σ’ αγαπάω ρε γαμώτο.. ακούς;
