Το σώμα μου ακολουθούν αλλεπάλληλες ανάσες κι έπειτα μερικά ‘‘Σςςςςςς’’ πάνω σε πνιγμένα ‘‘Ναι...’’ κοφτά και γρήγορα. Κι έπειτα το ίδιο σκηνικό τα φώτα κλειστά, η πόρτα ανοίγει, νιώθω αλλιώς αυτό το δωμάτιο χρόνια το συναντώ αλλά πρώτη φορά έτσι και τώρα δε ξέρω, νιώθω δέος και οι τοίχοι πάλι είναι στενοί και πάλι τους φυσώ να πέσουν αλλά δε φτάνει μόνο η ανάσα μου πρέπει να βογκήξω δυνατά. Τα χέρια μου διεισδύουν σε κάποιο Όνειρο, Ονείρεμα, Φαντασίωση, αλλόκοτη, υπέροχη πραγματικότητα και σε αγγίζουν τόσο δυνατά που χάνομαι και επιλέγω να μείνω χαμένη στο κενό. Προσπαθώ να διακρίνω τη διαφορά της υποκειμενικότητας και της επιθυμίας και κρέμομαι μετέωρη ανάμεσα σε ορισμούς που τελικά δε με νοιάζουν γιατί έχω εσένα μέσα μου και αυτό είναι το μόνο που με νοιάζει. Να πιάνεις το στήθος μου και με το άλλο σου το χέρι να μου κλείνεις το στόμα –Σςςςςς κορίτσι μου- κι εγώ να ανοίγω τα μάτια και να τα κλείνω ξανά ανήμπορη να αντισταθώ στο χάσιμο της στιγμής και τώρα πια την άπνοιά σου την κατάπιε η ηδονή μου και μπορώ να ακούω τις ανάσες σου να σκάνε σαν κύματα στο πρόσωπό μου, κι έπειτα με κοιτάς κατάματα κι έπειτα το χέρι σου στο στόμα μου χαλαρώνει και –Μη φωνάζεις κορίτσι μου- και τώρα πια βάζω το δικό μου το χέρι στο στόμα και η φλέβα απο το λαιμό μου ξεριζώνεται και ριζώνει ανάμεσα στα πόδια μου και χτυπάει ρυθμικά κι εσύ καταλαβαίνεις, καταλαβαίνεις πως σε λίγο θα εκραγώ, βρίσκεσαι κάπου ανάμεσα στη λεκάνη και τους μηρούς μου και αυτό είναι το μόνο που με νοιάζει και –πιο σιγά μωρό μου, θέλω κι άλλο- από τα μάτια μου κατευθείαν στο μυαλό σου -με πονάς- και οι ρυθμοί σου ηρεμούν και μου χαμογελάς και σου χαμογελώ κι εγώ μέχρι και πάλι να σουφρώσω τα φρύδια μου, να μικρύνω τα μάτια μου να τεντώσω το κορμί μου και σε κοιτώ και ανασαίνουμε βαθιά αλλά χαμογελάμε ο ένας στον άλλο και νιώθεις πως θέλω να σπάσω το ταβάνι αλλά δε ξέρω πώς να σπάσω το μπετόν για να βρεθώ στα σύννεφα που κι εκείνα είναι έτοιμα να βρέξουν σήμερα και θα ρίξουν όλες της ηδονές μας πίσω στη Γη κι εγώ ντρέπομαι, πόσο ντρέπομαι, και όχι δε ντρέπομαι όταν τα κάνω, ντρέπομαι όταν τα σκέφτομαι γιατί η τελειότητα δεν είναι υποκειμενική κι εγώ ατελής είχα την τιμή και το θράσος να την κρατήσω στα χέρια μου, και ναι, ντρέπομαι γι αυτό. Θέλω να είμαι μαζί σου, να εισχωρώ μέσα σου μέχρι τα κορμιά μας να μην αντέχουν άλλο. Για πόσο; Δε ξέρω.. είμαστε αέρας…
