Έχω μια θλίψη καρφωμένη πάνω στις βλεφαρίδες μου. Σήμερα όποιος με ρωτήσει τι κάνω θα του πω ψέματα. Θα ανοίξω τη ντουλάπα και θα φορέσω ένα από τα πιο λαμπερά χαμόγελά μου. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και αναρωτιέμαι πόσο χρονών ήμουν όταν συνέβη αυτό για πρώτη φορά. Εικοσιένα; Είκοσι δύο; Το πολύ. Κι εκ τότε; Αιώνες… οι βλεφαρίδες μου είναι σφιχτά αγκαλιασμένες η μία με την άλλη κι έτσι τα κοκκινωπά μάτια μου μοιάζουν να έχουν τέσσερις παχιές βλεφαρίδες πάνω και δυο κάτω. Οι λευκοί βολβοί μου έχουν αποκτήσει μικρά αγγεία που αν τα πουλήσεις μπορείς να κάνεις λαθρεμπόριο και να γίνεις πλούσιος. Επίσης μπορείς να τα δωρίσεις και να μεταγγιστούν καμία δωδεκαριά άνθρωποι. Αλλά όλα αυτά εσύ. Είναι ιδέες για σένα. Εγώ τα κρατάω γιατί μερικές φορές αιμορραγώ και τις χρειάζομαι.
Το πρόσωπό μου είναι άπλυτο κι ας ξύπνησα εδώ και ώρα. Δε σηκώθηκα από το κρεβάτι μου πάρα μόνο για να τα απαραίτητα για να γράψω. Τα δάκρυά μου κυλούν πάνω στο πρόσωπο και αφήνουν στίγματα από το μολύβι που κατοικούσε στο πάνω κι έξω βλέφαρό μου. Τα νιώθω αλμυρά και μου καίνε το δέρμα. Τα νιώθω πηχτά σαν σιρόπι, κυλούν αργά και με τάξη. Και το ταξίδι από την εξ άκρη του ματιού μέχρι το μάγουλο μου και τελικά στο χέρι μου κρατάει αιώνες. Δεν έβρεξε εδώ. Σταγόνα δεν έριξε. Κι εγώ κράτησα πολύ νερό από τις προηγούμενες βροχοπτώσεις. Δε γινόταν να μη βγάλω βροχή στο μαξιλάρι μου…
Νομίζω πως δε χρειάζεται να πω παραπάνω… στις 09.49 έριξα το πρώτο χαμόγελο της μέρας. Είσαι μια μαγική αιτία για να μου συμβαίνουν τα πιο όμορφα πράγματα… και αν καμιά φορά γίνεσαι η αιτία να κλαίω, μη στεναχωρηθείς καθόλου και ποτέ σου. μπορώ να είμαι όμορφα και μέσα σε αυτό.. ακόμα και όταν σπαράζω μπορώ να βρω ομορφια...
Σ’ ευχαριστώ...
