Χτες ένιωθα καυτή την ανάσα στο λαιμό μου να κόβει βόλτες από τις φωνητικές μου χορδές ως τα δάχτυλα και από εκεί βαθιά στα σπλάχνα μου. Τα χέρια μου έπιαναν τα δάχτυλά σου και τα δικά στου άφηναν τα δικά μου και εισχωρούσαν μέσα μου χωρίς δεύτερη κουβέντα. Τα μάτια μου έκλειναν, το κορμί μου από ευθεία γινόταν καμπύλη, η φωνή μου πνιγόταν κι εσύ συνέχιζες να είσαι μέσα μου ανελέητα. Το δεξί χέρι σου χάιδεψε το πρόσωπό μου, το αριστερό σου έπιανε το στήθος μου ο λαιμός μου κόντευε να σπάσει γιατί το κεφάλι μου ήταν πίσω, όλο και πιο πίσω. Η λεκάνη μου ήταν κολλημένη κάτω απ’ τη δική σου τα πόδια μου ήταν δεμένα πάνω της τα χέρια μου σκουντούσαν τον τοίχο να πέσει γιατί ο χώρος ήταν μικροσκοπικός για τέτοιες στιγμές ύπαρξης. Γύρισα μπρούμυτα, ήρθες από πίσω μου, φιλούσες την πλάτη μου, έπιανες τους γλουτούς μου κι εγώ δε τολμούσα να ανοίξω τα μάτια μου μην τυχόν και η στιγμή χαθεί και προσπαθούσα να καταλάβω πως μπαινοέβγαινες μέσα μου κρατώντας την ανάσα σου. Πως ο οργασμός σου ήταν σε άπνοια. Και πως η άπνοια σε κρατούσε ολοζώντανο μέσα μου…
Ένιωθα τα χέρια σου να γλιστρούν ανάμεσα στα πόδια μου, τα χείλη μου να κρύβονται ανάμεσα στα δικά σου, τα δάχτυλα να μπλέκονται τόσο που δε ξεχώριζα τα δικά σου από τα δικά μου, παρά μόνο όταν σου τα έγλυφα καθώς καθόμουν πάνω σου κι από εκεί μέσα σου. Απορείς; Δε ξέρω αλλά θέλω να σε ρουφήξω ολόκληρο, να σε καταπιώ κι έπειτα να σε αποθηκεύσω στις αποθήκες ηδονής στο σώμα μου. Θέλω να μείνεις εκεί και κάθε που μου λείπεις να βγάζω μερικές σταγόνες σου να δροσίζω το καυτό κορμί μου και να τις αναπληρώνω στους επόμενους οργασμούς σου. Θέλω να εξατμίζεσαι μέσα μου κι έπειτα να γίνεσαι σταγόνα πάνω μου. Θέλω τα αποτυπώματά των δακτύλων σου βαθιά μέσα μου έτσι ώστε να σε αναγνωρίζω ακόμα και όταν λείπεις. Θέλω τα χείλη μου να αφήσουν κοκκινάδια στους μηρούς σου για να μη με ξεχάσεις ποτέ. Θέλω να γλύψω τη ραχοκοκαλιά σου κι έπειτα να αφήσω μια ανάσα να κατοικήσει εκεί στην υγρή και βροχερή πολιτεία της πλάτης σου. Θέλω να μετρήσω με τη γλώσσα μου μία μία τις πλευρές σου κι έπειτα να ψηλαφίσω τους σπονδύλους σου με τις άκρες των δακτύλων μου. Θέλω να νιώθω το ρίγος να σεργιανάει σε όλο σου το σώμα και να δροσίζει το κορμί μου όσο εκείνο θα καίγεται πάνω στα σεντόνια κι έτσι θα ιδρώνω και ποτέ δε θα ξεποτιστώ από αυτά. Τα σεντόνια έχουν μνήμη. Δε με πιστεύεις; Θα δεις την επόμενη φορά που θα μπεις μέσα μου πως θα σε αγκαλιάσουν…..
