pluvia

Χτες έβρεχε καρέκλες κι εγώ καθισμένη στο μπαλκόνι μάζευα καρεκλοπόδαρα για να τα φυτέψω στην γλάστρα με την Λουΐζα που τελικά δε κατάφερα να σώσω. Σκέφτηκα πως αν χαλάσουν οι δικές μου θα φυτρώνουν για χρόνια καρεκλοπόδαρα κι έτσι δε θα ξεμείνω από ανταλλακτικά για τα επόμενα τρία με τέσσερα χρόνια. Και κάθε φορά που βρέχει μαζεύω σπόρους και τους κρατώ φυλαγμένους στην βροχοσακούλα του δύο χιλιάδες δέκα. Όταν σε γνώρισα έβρεχε κι από τότε αποφάσισε ο καιρός να βρέχει σε κάθε ερχομό σου..

Ακούω την ανάσα σου καθώς κοιμάσαι και νανουρίζω τις αισθήσεις μου να μη κάνουν θόρυβο και σε ξυπνήσω. Έχω μια αίσθηση πως κοιμάσαι στα πόδια μου καθώς σε πήρε ο ύπνος βλέποντας ταινία κι έπειτα αποφάσισες να ονειρευτείς. Η ζωή μου αποκτά υπόσταση, γίνεται όλο και πιο έντονη, οι στιγμές μας γίνονται απτές μέσα στις κυλιόμενες ώρες της σοφίτας σε κρατάω στα χέρια μου, δε το πιστεύω, νιώθω μπερδεμένη και περιμένω να σε δω να τρέμεις ξανά και ξανά για να νιώθω τον παλμό σου στην αύρα μου. Ξαπλώνω στο στήθος σου ακούω την καρδιά σου να χτυπάει στο στέρνο σου και νιώθω πλήρης και μου φτάνει που σε κρατάω μέσα μου.  Ξαπλωμένη πάνω σου για ώρες και ακόμα δε μπορώ να υπολογίσω τον χρόνο που κυλά ακανόνιστα γιατί αν ήταν κανονικός σίγουρα θα ήταν με το μέρος μας. Μέχρι τη στιγμή που μας λυπήθηκε και κοντά στις πεντέμισι μας χάρισε μερικές στιγμές παραπάνω. Αγχωτικές μεν, στιγμές δε. Αγκαλιές παραπανίσιες φιλιά υπολειπόμενα και όλα αυτά χαρισμένα με χαρτί περιτυλίγματος σε καφέ χρώμα και μια ιστορία που μοιάζει τόσο οικεία όσο και το ίδιο το κορμί σου που φίλησα σήμερα και ποτέ μου δε χόρτασα και για κάποιον λόγο δε θα χορτάσω και να ξέρεις πως την επόμενη φορά θα γεννηθούμε σε παράλληλο ίδιο χρόνο….

Σςςςς… ακούω την ανάσα σου και κλείνω τα μάτια μου και χάνομαι κάπου ανάμεσα στα πόδια σου αφήνω υγρές στιγμές να έχεις να λιώνεις όταν τις θυμάσαι και σου υπόσχομαι πως κάθε φορά θα αφήνω σημάδια να συλλέγεις στιγμές ατελείωτες… Σςςςς…. Ακούω να όνειρά σου και παρακολουθώ τις εικόνες σου και βασίζομαι πάνω τους, κρεμιέμαι, τραμπαλίζομαι πέφτω και δε τσακίζομαι γιατί τα όνειρά σου είναι απαλά… ανάσες κοφτές έντονες, λιγότερο έντονες κι έπειτα εκρηκτικές. Γίνομαι ερωτική σταγόνα μόνο και μόνο για να κυλίσω πάνω σου. Ιδρώνει το κορμί μου, στάζει πάνω σου, μουσκεύει το δικό σου κι έπειτα σε φυσάω για να ανατριχιάσεις και να χαμογελώ ικανοποιημένη να σε κρατάω τόσο μέσα μου…

-Σε πονάω;

-Ναι..

-Να βγω;

-Ναι…

Δε περίμενα ποτέ το σώμα μου να ακολουθούσε τον ρυθμό τόσο αρμονικά ξεχνώντας πως μια ζωή σου άνηκα και ήμουν δική σου… αλλάζω… μέρα με τη μέρα αλλάζω… και αλλάζω μαζί σου… και αυτό είναι από μόνο του πανέμορφο… ξέρω πως δεν έχω ζήσει παρόμοια ξέρω πως ούτε κι εσύ η κάθε μία στη δική της ζωή… σε ερωτεύομαι ξανά και ξανά κάθε πρωί που ξυπνώ δίπλα σου και ο χρόνος σταματά στιγμιαία στις ανάσες μας… είμαι τόσο γυναίκα, παιδί, άνθρωπος, μαζί σου… Νιώθω τα πάντα από την αρχή… σαν να γεννήθηκα και μόλις συλλάβισα τα πρώτα μου «αγκού» ερωτικά και περιέργως νιώθω οικεία ακόμα και μόλις γεννημένη… γεννιέμαι ξανά και ξανά κάθε στιγμή…
Σε ερωτευομαι...

Μου λείπεις… δυο στιγμές, μια ζωή, νομίζω πως κάθε φορά είναι βάσανο και πιο πολύ νομίζω πως είναι τιμωρία… να σε έχω, να γλιστράς, να χάνεσαι αλλα όλα αυτά για να έρθεις ξανά….

Μείνε.. μείνε άλλη μια φορά….

M