Κάθε νυχτερινή ώρα μακριά σου είναι ώρα ανασφάλειας. Δε ξέρω τι με έχει πιάσει τελευταία και βλέπω παντού παράθυρα που μπορούν να σε κάνουν να φύγεις από μένα. Ξέρω πως δεν επιλέγεις να πηδήξεις αλλά τα παράθυρα είναι εκεί ορθάνοιχτα και καμιά φορά ακούω φωνές να σε καλούν και αναρωτιέμαι αν τρελάθηκα ήδη ή αν τρελαίνομαι σιγά σιγά. Η πέμτη μέρα κύλησε κι έφυγε και μένουν άλλες πέντε μέχρι τη στιγμή που θα σε έχω απέναντι στα μάτια μου και θα προσπαθώ να κρατήσω την εικόνα σου για πάντα. Τα χέρια μου θα τυλίγουν εσένα ολόκληρη και θα προσπαθώ να φυλακίσω την αίσθηση σου για αιώνες. Τα χείλη μου θα κολλήσουν στα δικά σου και θα προσπαθήσω να κρατήσω τη γεύση σου μέχρι το τέλος. Σιωπή και ησυχία. Και φόβος και ανασφάλεια. Θέλω να τρέξω να φωνάξω το όνομά σου, να ακούσω τη φωνή σου κι έπειτα να κοιμηθώ στην αγκαλιά σου ως το πρωί και αν δε κλείσεις τα πατζούρια θα ξυπνήσω στις πεντέμισι και θα σε κοιτώ να κοιμάσαι και θα νιώθω μοναδικά γεμάτη μόνο με την εικόνα σου…
Μπαινωβγαίνω στα κλειστά σου δωμάτια και διαπιστώνω πόσο μου λείπει να διαβάζω μερικές ανακατεμένες σκέψεις σου….
Θέλω να αγγίξω την πνοή σου όταν κοιμάσαι…
Μάλλον θα λείψεις απόψε… θα σε συναντήσω σε μέρη γνώριμα…
Μ
Σκοτείνιασε έξω. Δε φυσάει πια όπως το απόγευμα και οι μελωδίες δε φτάνουν μέχρι τ’ αυτιά μου όμως είναι εκεί κρεμασμένες στο μπαλκόνι μου και περιμένουν ένα χάδι για να μουρμουρίσουν ξανά. Μισώ τα βράδια που με κρατάνε μακριά σου. Μισώ κάθε στιγμή που χάνω από την καθημερινότητά σου και ναι είμαι εθισμένη και ναι δε ντρέπομαι πια να το πω. Βουλιάζω και αναδύομαι με ρυθμούς που ούτε καν αντιλαμβανόμουν πως θα έπιανα σε ταχύτητα ποτέ μου και τα πόδια μου ήταν αγύμναστα για τέτοια διαδικασία αλλά δε λαχανιάζω και συνεχίζω πιο γρήγορα από πριν. Είσαι τόσο ελεύθερη μέσα μου που χορεύεις πάνω σε κάθε χτύπο της καρδιά μου και ναι κοντεύω να γίνω γλυκανάλατη οπότε το κόβω.
Το απόγευμα μαγείρεψα για λίγο μαζί σου κι έπειτα έκοψα το δάχτυλό μου λίγο στο ίδιο σημείο και θυμήθηκα πως η γιαγιά είχε πει πως όταν χτυπάς ένα σημείο εκείνο μεγαλώνει και το χτυπάς συνέχεια γι αυτό λέμε «θα μεγαλώσεις, δε πειράζει» κάθε φορά που χτυπούσαμε μικροί. Και τώρα οφείλω να το ομολογήσω πως θέλει ράμματα και ναι υπερβάλω ως τον ουρανό αλλά θέλει ράμματα, γύρω στα οκτώ χιλιάδες, και ναι υπερβάλλω αλλά ναι τόσα θέλει κι ας μη με πιστεύεις…
Το γόνατό μου άφησε σημάδι το ξέρεις; Όχι δε το ξέρεις αλλά θα σου το δείξω τη Δευτέρα και θα το ξέρεις στο εξής. Ίσως μείνει εκεί για πάντα για να μου θυμίζει την πρώτη μας κοινή ζωή κι έπειτα να μη ξεχνάω πώς να ζήσω τη δεύτερη και την τρίτη και όσες θέλουμε να ζήσουμε οι δυο μας.
