Περίεργο συναίσθημα. Εικόνες ζωντανεύουν μπροστά μου κι έπειτα ο χρόνος επιστρέφει στις ώρες για ώρες. Στο προαύλιο ενός σχολείου. Και φασαρία. Και παιδιά να μαλώνουν και παιδιά να παίζουν κι εγώ πίσω από μάτια να βλέπω ένα αγόρι να κάθεται μόνο του στο πεζούλι αμίλητο με το κεφάλι σκυφτό. Σαν κάποιος να το ενόχλησε. Ή σαν κάποιος να μην είναι εκεί. Ή σαν κάποιος που θέλει να τον προσέξει λείπει. Και τον ψάχνει στα κορδόνια των αθλητικών μικρών παπουτσιών του. Θέλω να πλησιάσω. Μα δε ξέρω ‘‘Παράξενος’’ σκέφτομαι και μένω απλά να κοιτάζω από απόσταση. Κι εκείνος συνέχεια σκυφτός. Σηκώνει λίγο το κεφάλι. Κοιτάζει προς το μέρος μου. δεν έχω σώμα, βλέπω μέσα από τα μάτια μου. κοιτάζει τα μάτια μου κι απομακρύνει το βλέμμα του άρων άρων. Φεύγω. Παίζω με τα άλλα παιδιά. Δεν έχω σώμα. Μόνο βλέπω πίσω από τα μάτια. Παίζω ένα παιχνίδι που όλα τα παιδιά είναι πιασμένα και κάνουν γύρω και τραγουδάνε ''γύρω γύρω όλοι’’ δε ξέρω αν είναι αυτό το παιχνίδι, απλά αυτό μου έρχεται στο μυαλό. Ζαλίζομαι. Είμαι έτοιμη να πέσω και πέφτω και χτύπα το γόνατο μου. Tο αγόρι κοιτάζει προς το μέρος μου ανήσυχο. Κι εγώ κοιτάζω προς τα μάτια του. Έχω την αίσθηση πως επίτηδες έπεσα για να δω τι θα κάνει. Πιάνω το γόνατο μου κι εκείνος με κοιτάζει στα μάτια. Μου μιλάει, νομίζω, αλλά δε καταλαβαίνω τη γλώσσα που χρησιμοποιεί. Σηκώνομαι. Σηκώνεται. Φεύγει…
-Που μπορώ να βρω την οδό ‘‘Ρηνός 8’’;
-Δεν είσαι από εδώ;
-Όχι.. ψάχνω την οδό.. πρέπει να τη βρω.
-Τι είναι εκεί;
-Το σπίτι μου.
-Και δε ξέρεις που είναι το σπίτι σου;
-Δεν το έχω βρει ακόμα. Αλλά θα γίνει δικό μου.
-Το έχεις δει;
-Όχι.
-Έλα! Έχω πολλά να σου δείξω…
Αιφνιδιάζομαι… αυτή η φράση με κυνηγάει πιο έντονα από ποτέ. Όλα άγνωστα. Μόνο η φράση, η χροιά της φωνής και μια οικεία αίσθηση που μια χάνεται μια επανέρχεται είναι γνωστά.
-Με γνωρίζεις;
Ξύπνησα….
