Ποτέ δε μου απαντάς. Πάντα ένα χαμόγελο, πάντα μια ματιά αλλά ποτέ μια απάντηση με ήχο. Πάντα με μειδίασμα και διαπεραστικές ματιές. Σαν να σε βλέπω πάλι μπροστά μου… περπατάς δίπλα μου, κατεβάζεις ελαφρώς το κεφάλι, χαμογελάς κι έπειτα με γυρτό κεφάλι με κοιτάς υπό γωνία. Δε ρωτάω δεύτερη. Ίσως γιατί μου φτάνει εκείνη τη στιγμή η άφωνη απάντησή σου. Ίσως γιατί περιμένω το επόμενο όνειρο μήπως μου απαντήσεις. Ίσως περιμένω να έχεις απαντηση. Ίσως περιμένω να είσαι σίγουρος. Δε θέλω να σε πιέσω ίσως. Σου είχα κάνει την ίδια ερώτηση για πρώτη φορά πριν από πολύ καιρό αλλά σε ένα δικό σου όνειρο που μοιάζει να μη το θυμάσαι πια.. προσπάθησε να θυμηθείς... και τότε δε θα αμφιβάλεις ποτέ ξανά για την ύπαρξή σου. Θυμήσου. Τουλάχιστον θυμήσου το δικό σου όνειρο. Με ρώτησες γιατί σε ρωτάω αν με ξέρεις. Κάθε φορά σε ρωτάω. Υπάρχει απάντηση. Μία η βασική. Αλλά δεν είναι μία. Στην ουσία είναι δύο. Είναι μία για τον καθένα μας. Για άλλο λόγο σε ρωτάω εγώ και για άλλο λόγο δέχεσαι εσύ αυτή την ερώτηση. Θυμήσου. Και αν δε το κάνεις, όταν έρθω να σε βρω θα σου πω τα παντα…
